Er is iets met de bergen. De rust en ruimte. Het niets dan wit dat de wereld een laagje vrede geeft. Misschien herinneren ze ons er aan hoe klein wij eigenlijk zijn. En brengen ons samen met mensen die dat alles evenzo waarderen. Klein voelde ik me inderdaad, tijdens het wintersporten in Italië. In Valle d’Aosta, oog in oog met de Mont Blanc en Matterhorn, badend in de ruimte op kilometerslange pistes en volle bak genietend van het Italiaanse leven —tussen besneeuwde toppen én zonovergoten valleien.
Dit is wintersport. Maar dan inclusief Italiaanse keuken en een perfecte samenkomst van zon en sneeuw.
Geboren in de polder en opgegroeid met vakanties aan zee, was wintersporten mij vreemd. Iets wat uitermate sportieve mensen deden die op onbegrijpelijke wijze de zon niet waardeerden zoals ik. Maar nieuwsgierig was ik wel. Vrienden, lyrisch op weg naar de bergen en après ski van onze oosterburen, zwaaide ik altijd maar wat graag uit. Maar aan Italië werd mijn weerstand niet geboden. Want denk wintersport. Voeg daar aan toe: de Italiaanse keuken, charmante Italianen met dito accent en de perfecte samenkomst van zon en sneeuw. Pistes die doorgewinterde skifanaten dolgelukkig maken terwijl er beneden zorgeloos in zon wordt gebaden. Dat leek me nou een gouden combi voor deze wintersportdummie. En dat was het ook. Mijn vuurdoop op de (baby)piste en allereerste kennismaking met die ooit zo onbegrijpelijke fascinatie voor wintersport, is een feit. En ja, hij smaakt naar meer.
Wintersporten in Italië: maak kennis met Valle d’Aosta
Het wintersporten in Italië bracht mij naar Valle d’Aosta, ook wel het Aostadal genoemd. De meest noord-westelijke provincie van Italië grenst aan Frankrijk en Zwitserland en is gezegend met het beste van de Alpen en het landelijke leven zoals je dat van Italië gewend bent. De resorts zijn hier kleinschalig, de prijzen verrassend vriendelijk en de voortreffelijke vino en tiramisu niet aan te slepen. Een handjevol skigebieden vormt hier een uitgebreid netwerk van pistes. Tijdens mijn vier dagen wintersporten in Italië maak ik kennis met drie gebieden; La Thuile, Courmayeur en Breuil-Cervinia.
Skiën op het drielandenpunt in La Thuile
Ik sjor mijn helm nog wat strakker op mijn hoofd als ik de gondel uitstap en de skiërs langs me heen zie zoeven. Het gaat nu echt gebeuren, want hoewel er hier ook voor niet-wintersporters meer dan genoeg te genieten valt, begin ik mijn reis met een snowboardles. Ik schud de hand van Alessandro, die mij in twee uurtjes tijd de blauwe piste op hoopt te krijgen. Dit is La Thuile, waar wintersporters van alle niveaus hun gang kunnen gaan op de 160 kilometer aan piste, enkelen zelfs met grensovergang naar Frankrijk. Na mijn eerste valpartijen op de babypiste neem ik plaats in de skilift. De lift die ik, bungelend snowboard en al, godzijdank niet alleen hoef te trotseren, want Alessandro neemt naast me plaats. Terwijl ik me vergaap aan de toppen die ons omringen wijst hij ze me een voor een aan. De Mont Blanc en Matterhorn —die laatste heeft Alessandro’s introductie met dank aan Toblerone niet nodig— zijn geen moment uit zicht en vormen het kompas voor menig skiër in dit uitgestrekte gebied.
Op mijn bord en om mij heen is het een Italiaans feestje van overheerlijke ravioli en mooie verhalen over het leven tussen de bergen.
100% Italië
De blauwe piste daal ik verrassend genoeg ongedeerd af en stuiterend van de adrenaline schuif ik aan voor een lunch bij Lo Ratrak. De plek waar ik ontdek dat je hier ondanks de ligging nabij Frankrijk en Zwitserland, echt 100% Italië ervaart. Op mijn bord en om mij heen is het een Italiaans feestje van overheerlijke ravioli en mooie verhalen over het leven tussen de bergen. La Thuile zelf is een klein en pretentieloos plaatsje dat de après-skiër zal teleurstellen maar de bergliefhebber des te gelukkiger maakt. Rust is wat hier domineert, met een bescheiden straatje ambachtelijke winkels, de legendarische patisserie ‘Chocolat’ en voldoende keuze uit hotels, chalets en knusse B&B’s. Ik check in bij Montana Lodge & Spa, waar ik na een dag op de piste heerlijk geniet van sauna’s en stoombaden, waar chef Stefano Gratana de sterren van de hemel kookt en ik de volgende ochtend op mijn balkon de eerste zonnestralen de bergen zie verlichten.
♡ Je kunt Valle d’Aosta goed bereiken via de vliegvelden van Genève, Turijn en Milaan. Plak een paar dagen aan je vakantie vast en combineer het wintersporten in Italië met bijvoorbeeld een fijne stedentrip Milaan!
Omhoog met de Skyway Monte Bianco in Courmayeur
Dacht ik dat ik al oog in oog met de witte reuzen had gestaan, dat blijkt dus van nog dichterbij te kunnen. In 2015 kreeg Valle d’Aosta er een echte trekpleister bij, toen in Courmayeur de Skyway Monte Bianco haar deuren opende. En dit is oprecht meer dan een kabelbaan die je naar 3.466 meter hoogte brengt. Deze Skyway is een ervaring. Met panorama platforms, maar ook een Mont Blanc tentoonstelling, museum, filmzaal, wijnkelder en restaurants. Goedkoop is de kabelbaan met 52 euro per persoon niet, maar daarvoor ben je met gemak een hele middag zoet, of langer als je lekker met de zon op je gezicht en een wijntje in je hand onderuitzakt bij de eerste stop, het Pavillon. Hier kijk je niet alleen op de bergtoppen maar er zelfs ver overheen. Dappere mannen en vrouwen op latten trotseren hier de flanken van de Mont Blanc, terwijl helikopters af en aan vliegen om heli-skiërs te droppen. Nee, het uitzicht verveelt hier nooit.
➸ TIP: Afdalen is hier voor de echt gevorderde wintersporter weggelegd, maar je kunt wel tours boeken om te sneeuwwandelen in dit indrukwekkende gebied!
Op grote hoogte in Breuil-Cervinia
Mijn laatste stop tijdens het wintersporten in Italië is skigebied Breuil-Cervinia, nabij de grens met Zwitserland. Het stadje zelf begroet mij met verrassend meer levendigheid dan La Thuile in een spectaculair decor gevormd door de Matterhorn die boven alles en iedereen uittorent. Het centrum is hier knus en compact, terwijl de après-ski onmiskenbaar aanwezig is. Maar het zijn de grote hoogtes die dit gebied zo populair maken. Het skiseizoen is hier dan ook lang, van half oktober tot begin mei. Ik sla vandaag het snowboarden even over en gebruik mijn skipas om met de gondels omhoog te gaan. Zelfs voor absolute beginners zoals ik is duidelijk dat dit gebied buitengewoon mooi is. De brede pistes slalommen fotogeniek door het berglandschap heen en het netwerk van liften zorgt ervoor dat je enorm lange tochten kunt maken tussen Breuil-Cervinia, Valtournenche en het Zwitserse Zermatt.
Wil je een extra bijzondere ski-ervaring, dan kan je in Breuil-Cervinia ook skiën onder het maanlicht, of juist de zonsopkomst zien vanaf de piste. Genoeg piste gezien? Ook snowshoeing, icekarten en schaatsen behoort tot de mogelijkheden. En voor wie nog twijfelde of dit gebied wel uitdagend genoeg is: Op 21 en 22 december dit jaar vindt er zelfs de Snowboard World Cup plaats!
Ik kom terug.
Met de gondel bereik ik uiteindelijk Plateau Rosà, gelegen op 3500 meter. De grote hoogte is hier duidelijk voelbaar, maar bijkomen met dit uitzicht is een cadeautje. Achter mij beginnen opgetogen wintersporters aan hun afdaling en binnen no time zijn ze stipjes in mijn verbluffende panorama. Wat zij ervaren op deze pistes moet het ultieme wintersportgevoel zijn. Mijn skiskills laten daarvoor nog even te wensen over, maar voordat ik de gondel weer instap besef ik me dat ik precies begrijp wat mensen zo van wintersport doet houden. Ik besluit; ik kom terug. Voor de bergen, de sneeuw en het fenomeen wintersportvakantie. Maar dan wel weer in Italië.
The post Wintersporten in Italië: Tussen de witte reuzen van Valle d’Aosta appeared first on Stop and Stare.