Met een kompas, kaart en volle rugzak trok Roel in vijf weken door de Schotse wildernis. Over de West Highland Way via de Cape Wrath Trail naar het meest noordwestelijkste puntje van Schotland. Een tocht van meer dan vijfhonderd kilometer, helemaal op zichzelf aangewezen.
“Ik zag de West Highland Way als een intro naar het echte werk, de Cape Wrath Trail”, vertelt Roel. “De West Highland Way is een goed aangegeven wandelpad terwijl de Cape Wrath Trail een onofficiële trail is zonder bewegwijzering of duidelijk pad.” Regelmatig vond Roel zichzelf dan ook terug in de bossen zonder zichtbare weg, in een dikke mistlaag of een keer zelfs in een moeras dat in eerste instantie nog zo onschuldig oogde.
Hiken over de Cape Wrath Trail
“Dat was mijn eerste kennismaking met de Cape Wrath Trail, nabij Glen Finnan. Het leek groen, maar was eigenlijk nat en zompig. Je moest echt uitkijken waar je liep, anders kwam je er middeldiep in terecht. Ik heb uiteindelijk vier uur over het stuk gedaan waar normaal één uur voorstaat. Onderweg ben ik ook nog een wandelstok verloren. Door de ervaring werd ik voorzichtiger en keek met een meer cynische blik naar de rest van de tocht.”
“Ik stelde mezelf de vraag: wat vind ik nou echt leuk?”
Beat The Trail
Het plan voor de hike ontstond vier jaar geleden, toen Roel niet zo lekker in zijn vel zat. “Ik was op een punt in mijn leven waar ik niet gelukkig was. Ik deed een studie vrijetijdsmanagement waar ik helemaal niets mee had en geen toekomst in zag. Ik stelde mezelf toen de vraag: wat vind ik nou echt leuk?” Het antwoord vond Roel terug in schrijven. Iets wat hij altijd graag heeft gedaan. “Het werd al snel helder dat ik hier meer mee moest doen. Ik besloot mijn passie voor avontuur te combineren met schrijven, wat resulteerde in mijn blog Beat The Trail.” De bestemming voor zijn hike was vlug gekozen. “Ik ben altijd al geboeid geweest door Schotland. Het is een mooi land, dichtbij en ik was er nog nooit geweest.”
“Romantisch” wilkamperen
De route voor de tocht was zo uitgestippeld, net als de vertrektijd. In september, aan het einde van het midge-seizoen. “Midges zijn kleine bijtende insecten. Je kunt mijn hekel aan muggen tegenwoordig vervangen door een hekel aan midges.” Roel trof ze helaas meerdere malen. “Het was een warme zomer geweest waardoor er nog steeds veel midges in september waren. Ik had een leuke, romantische fantasie over slapen in de open lucht bij Loch Lomond. Alleen had ik de situatie verkeerd ingeschat. Ik heb geen oog dichtgedaan omdat ik heel de nacht werd lastiggevallen door muizen en midges. Door de slechte nachtrust heb ik wel een mooie zonsopkomst gezien en zette ik voortaan een tent op.”
Verontschuldiging en snelle handdruk
Roel koos bewust voor wildkamperen. Het bracht hem op verschillende mooie plekken en niet alledaagse slaapplaatsen bij locals. Zo sliep hij onder andere op een vissersbootje. “Ik had die avond geen idee waar ik mijn tent kon opzetten en besloot rond te vragen in het vissersdorp. Eenmaal daar kwam ik een groep vissers tegen die me uitnodigden om op hun boot te slapen. We hebben heel de avond gedronken en grappen gemaakt. De ochtend erna werd ik om zes uur abrupt van het schip geschopt. De kapitein kwam eraan, die wist niets van mijn aanwezigheid. Bleek dat ze hierdoor hun baan konden verliezen. Met een snelle handdruk en verontschuldiging ben ik uitgezwaaid.” Ook overnachtte Roel af en toe in bothies, schuilhutten midden in de wildernis. “Bothies worden goed onderhouden in Schotland. Ze hebben mij veel natte nachten bespaard.”
In de voetsporen van Roel
Benieuwd naar Roels belevenissen in de Schotse Highlands? Check dan zijn site Beat The Trail voor meer tips, tricks en reisverhalen over hiken off the beaten path.
Astronoutenvoer en instant barbecue
Gedurende zijn trektocht leefde Roel zelfvoorzienend. Wat betekende dat hij zich waste langs de waterkant en een dammetje optrok nabij een loch om met biologisch afbreekbaar wasmiddel zijn was te doen. Onderweg at Roel vooral gevriesdroogd eten. Hij had op voorhand van de reis al een viertal voedselpakketten opgestuurd naar dorpjes verspreid door de Highlands zodat hij elke week genoeg proviand had. “Ter plaatse is het moeilijk om aan geschikt voedsel te komen, daarom had ik avondmaaltijden en lichtgewicht voedsel vooruit gestuurd’’, zegt Roel.
Na verloop van tijd kon hij geen astronautenvoer meer zien. “Na een maand wil je zo nu en dan toch iets anders eten. Ik had daar zo’n behoefte aan dat ik een stadje een instant barbecue heb gekocht en groentes heb gegrild.” Water haalde Roel uit hoger gelegen stroompjes. Steevast scannend of de omgeving zich hiervoor leende en schoon genoeg was. “Daar moet je goed op letten, zeker als er vee graast.” De backpack van Roel woog over de twintig kilogram. Best zwaar geeft hij toe.
“Ik geloof niet in de lichtgewichtfilosofie”
Leven als de Highlanders
“Zeker aan het begin van de week als ik net een voedselpakket had opgehaald. Ik geloof niet in de lichtgewichtfilosofie.Ik zwoeg liever hard en ben goed voorbereid met extra spullen dan dat ik licht reis en afhaak omdat ik iets niet bij had.” Het zelfvoorzienend leven vergelijkt Roel met die van de Highlanders, de lokale bevolking van de gelijknamige Schotse streek. “De totale populatie van de Highlands is die van een grote stad. Gastvrijheid zit in hun cultuur. Ze zijn afhankelijk van elkaar maar tegelijkertijd trots op hun zelfstandigheid. Omdat ze afgelegen wonen hebben ze vaak een eigen generator en voorraad.”
Alleen in de vuurtoren
Hoe afgelegen Highlanders kunnen wonen, zag Roel aan het eind van de Cape Wrath Trail Het pad mondt uit aan de kust waar zich een eenzame vuurtoren ophoudt. In de vuurtoren woont beheerder John Ure. Afgezien van wandelaars heeft hij doorgaans enkel gezelschap van zijn vier honden. “Het is een romantisch idee, de lone guardian van Cape Wrath. Hij gaf mij een warm welkom en een maaltijd in het kleine café dat hij naast de vuurtoren runt. Ik had hem stugger voorgesteld, maar hij had een goed gevoel voor humor.”Het bereiken van de vuurtoren was tevens een moment waar Roel naartoe leefde. “Het was het einde van mijn tocht. Het aantikken van de vuurtoren was een persoonlijke mijlpaal.”
Na de Cape Wrath Trail
Roel kijkt alweer uit naar zijn volgende reis. Waarschijnlijk een hike door Slovenië of Noorwegen. Daarnaast heeft hij volop plannen met zijn blog. “Graag zou ik als digital nomad over de wereld reizen. Door het Midden-Oosten via Azië naar Oost-Rusland. “Hij wil niet teveel vooruit plannen zoals uit zijn reismotto blijkt. “Plan niet teveel, durf je te laten leiden door omstandigheden en zie wat er op je pad komt.”
The post Roel trok in zijn eentje door de Schotse wildernis over de Cape Wrath Trail appeared first on Stop and Stare.